Ook ik heb een lange weg bewandeld in het ontwikkelen en vooral vinden van mijzelf. Tijdens mijn leven heb ik me veel aangepast aan anderen, puur omdat ik niet wist wie ik zelf was en hierdoor niet in mijn kracht stond. In mijn beleving werd er veel van mij verwacht, maar eigenlijk verwachtte ik nog meer van mijzelf. Nooit vond ik dat ik iets goed genoeg deed; het kon altijd beter. Het moest beter. Weinig zelfvertrouwen lag hieraan ten grondslag én werd hierdoor gevoed. Een ontzettende vicieuze cirkel, welke ik heb weten te doorbreken! Ik ben ervan overtuigd dat mijn zest me hier enorm bij heeft geholpen. Het is niet altijd makkelijk geweest, ik ben diep gegaan, maar ik zoek altijd de silver lining; wat mag ik leren van een situatie en waarom is deze op mijn pad gekomen? Mijn kracht en energie helpen mij hierbij.

Ik wilde altijd danseres worden, of althans, dat dacht ik. Na een lange strijd om aangenomen te worden op de dansacademie kwam ik er echter achter dat ik beter was in het troosten van en luisteren naar de pijn van de ander, dan het dansen zelf. Mijn ego had het hier moeilijk mee want; wie was ik zonder dans? Maar ik voelde een vuurtje branden. Een vuurtje waarvan ik lang gedacht heb dat het in deze periode was ontstoken, maar het brandde al veel langer. Het is er altijd al geweest.

Mijn moeder had schizofrenie en als kind zag en voelde ik de onmacht bij haar. De onmacht om te aarden, de onmacht om in het hier en nu te zijn. De onmacht om pijn en oude trauma’s los te laten en de onmacht om überhaupt te kunnen leven. Ik doe wat ik doe omdat ik mensen vanuit iedere vezel van mijn lijf wil helpen. Ze wil ondersteunen op hun pad, zodat ze die onmacht niet hoeven te voelen. En als ze die wel voelen, ze erachter komen dat er heling mogelijk is. De onmacht die ik zo aanvoelde bij mijn moeder is mijn grootste pijn geweest. En ik kan je uit mijn ervaring vertellen: je kunt ervan helen.

De studie Toegepaste Psychologie, een mooie basis voor wat ik doe, volgde. Maar ik miste hierin en bredere visie, gericht op de mens als geheel. De opleiding tot yogadocent bracht voor mij alles samen. We zijn niet alleen ons brein, ons lichaam of onze emoties. Alles werkt samen. Continu. In deze tijd begon mijn helingsproces en begon ik te merken dat ik nieuwe gevoelens begon te ervaren, zoals het trots zijn op mijzelf, tevredenheid en dankbaarheid. Zelfs dankbaarheid voor de moeilijke dingen welke ik heb meegemaakt. Ook hierdoor, of juist hierdoor, ben ik de persoon geworden die ik nu ben, en doe ik wat ik nu doe.

Na mijn afstuderen voelde ik al snel de drang om mijn eigen praktijk te starten. Een eigen plek waar ik helemaal vanuit mijn missie en visie mensen kan helpen op de manier die het beste bij hen en ook bij mij past. Zonder labels of diagnoses, maar gericht op de persoon zelf, vanuit vrijheid, vertrouwen en intuïtie. Omdat ik voelde dat ik op een nóg dieper level mijn cliënten wilden gaan helpen, heb ik me bij laten scholen tot hypnotherapeut en volg ik regelmatig opleidingen en bijscholingen. Ik geloof erin dat we nooit uitgeleerd zijn en geniet van iedere nieuwe ontwikkeling.

Sinds april 2019 mag ik een nieuwe rol vervullen. Ik ben mama geworden van Lana. Het moederschap is zo bijzonder, zo leerzaam en tegelijkertijd voelt het voor mij zo natuurlijk. Het zorgzame van het moederschap droeg ik altijd al bij me, maar er is ook iets nieuws ontstaan. Een soort innerlijke leeuwin, waardoor ik nog duidelijker weet wie ik wil zijn en wat mijn waarden zijn in het leven. Deze liefdevolle kracht neem ik mee in mijn hulp aan jou.